گفتی به ناز «بیش مرنجان مرا، برو»/ آن گفتنت که بیش مرنجانم آرزوست
داری به عمق خاطراتم نفوذ میکنی؛ به سالهای نوجوانیام. حالا شنیدن صدای علیرضا عصار هم دارد به یاد تو آغشته میشود.